Filmreview: Babel

Babel: Mythische plek waar de afstammelingen van Noach een toren wilden bouwen, die de oorzaak werd van de gelijknamige spraakverwarringen.

In de Marokkaanse woestijn test een herdersjongen een jachtgeweer. Het afgevuurde schot verwondt een Amerikaanse toeriste. Het schot schudt niet alleen op bruuske wijze de levens van dader en slachtoffer door mekaar, ook mensen die op het eerste zicht niets met het voorval te maken hebben, worden er door beïnvloed. Een butterfly-effect dat zich onrolt op drie verschillende continenten.

Regisseur Alejandro Gonzalez Inarritu gebruikt in Babel dezelfde formule die hij ook reeds toepaste in ‘Amores Perros’ en ’21 Grams’: Een verhaal wordt in verscheidene kleine stukken opgedeeld, waarbij tijd en ruimte niet langer de evidente vorm aanneemt die we van Hollywood-producties gewend zijn geraakt. De toeschouwer wordt heen en weer geslingerd, weet niet wat hij met bepaalde informatie aanmoet, voelt zich totaal in de steek gelaten door de verhaalschrijvers. Net op dat moment wordt hem opnieuw de hand gereikt door Gonzalez Inarritu. In al zijn films keert de fel bejubelde regisseur terug naar dit patroon, weliswaar in verschillende gradaties. Babel is bijvoorbeeld minder verhakkeld en toegankelijker geworden dan 21 Grams en biedt tevens een meer vatbare thematische samenhang dan Amores Perros. Babel draait duidelijk rond de vermeende aanslag op de Amerikaanse Susan (vertolkt door Cate Blanchett), moeder van twee kinderen wiens levens onrechtstreeks eveneens door dit voorval zullen worden aangetast en vrouw van Richard (ofte Brad Pitt). Rond dit hoofdplot heeft men een aantal zijverhalen geweven, die uiteindelijk samenvloeien in een overkoepelende thematiek: communicatie of beter, het gebrek eraan.

Babel kaapte op het voorbije filmfestival van Cannes de prijs weg voor beste regie. Hij was tevens geselecteerd voor de Gouden Palm. De film duurt 142 minuten.