Sonic Youth @ Les Halles, Schaarbeek

12 / 12 / 06 @ Hallen van Schaarbeek : Sonic Youth

I: Proloog:
Weer een groep van mijn absoluut-nog-te-zien-lijstje kunnen schrappen. Sonic Youth, ancient heroes. We waren vorige zomer serieus aan het overwegen tegen woekerprijzen toch nog een ticket te kopen voor Sonic Youth op 11 December, uitverkocht … Een nog grotere gek kaapte (gelukkig) nog net voor mijn neus de laatste 2 Ebay-tickets weg voor een prijs van 200 euro. Grappig, de arme drommel stuurt me de dag nadien een mailtje met de vraag of ik één ticket wil overkopen voor 100 euro. Net diezelfde dag sijpelt het nieuws door dat Sonic Youth wegens de grote vraag naar tickets gewoon een dagje langer in België zal vertoeven en gewoon de dag nadien een bijkomend optreden zal geven. Wij bestellen direct ons ticket voor de prijs van 30 euro. U voelt hem al komen: Really happy timez. Minder happy natuurlijk voor de man die (toen nog) euforisch de 2 tickets kocht voor 200 euro.

II:
Enfin, het concert zelf. Over de voorprogramma’s zal ik zeer kort zijn. Niet mijn ding. Net iets té hoog gegrepen voor mij om het allemaal te vatten. Sonic Youth dan. Het duurde verdomd lang voor de grote helden het podium betraden. Eens ze op het podium stonden was het echter meteen raak. Starten met het sterke Teenage Riot, de eerste song die ik mij van hen herinner – ik was toen 15 geloof ik - je moet het maar durven. De rakkers van Sonic Youth hebben echter zoveel ervaring en beschikken over zo’n uitgebreid arsenaal aan songs dat ze het niveau van de openingssong moeiteloos het hele concert konden aanhouden en bij momenten zelfs overstijgen. Het enige minpunt was de nieuwe cd, waarop alleen het nummer incinerate mij kon bekoren. Geen nood, uiteindelijk heeft Sonic Youth nog 21 (!) andere albums. Fenomenaal. De noise wizards live aan het werk zien is niets minder dan een voorrecht. Kim Gordon (Bass/gitaar/vocals) danst nog steeds even levendig over het podium, Thurston Moore (Gitaar/vocals) haalt meer klanken uit zijn gitaar dan ik voorheen mogelijk achtte en Lee Ranaldo (Gitaar/vocals) en Steve Shelley (drums) speelden even foutloos als altijd. De (ingehuurde?) nobele onbekende die af en toe de bass van Kim overnam vervulde zijn taak mooi. De helden hebben ondanks mijn torenhoge verwachtingen niet gefaald. Tot tweemaal toe kwam het 5-tal terug op. Bij het eerste wederoptreden haalden ze het hoogste niveau. Met 100% brachten ze waarschijnlijk de beste live-versie die ik ooit van een song heb gezien en gehoord. Bij het tweede opnieuw opkomen was het, zo denk ik, vooral de bedoeling zoveel mogelijk gitaren en drumstelonderdelen naar de vernieling te helpen. Bij elke andere groep zou ik het aanstellerij vinden, maar bij Sonic Youth is het kunst, pure kunst. Magisch. Thurston en Kim (respectievelijk op foto's hieronder) komen na dit concert toch wel bijzonder hoog in mijn lijstje idolen te staan. Levende Legenden.

III: Epiloog

Na het concert was het zaaks zoveel mogelijk bekertjes (elk 20 cent waard) op te rapen. Gezien 2 sympathieke kerels mij hierbij een serieus handje toestaken (deze goede lieden stopten mij zomaar eventjes 20 bekers in de handen) had ik al snel mijn drankuitgaven terugverdiend. Thuisgekomen waagde ik mij tevreden aan een nachtelijke maaltijd, alvorens, totaal uitgeput na 4 uur concert, heerlijk in te dommelen.