"Some Loud Thunder" Review
"Niets beters te doen? Zoals slapen?", zult u denken. Toch konden we het ons niet laten onderstaande review voor u bij elkaar te schrijven.
Handgeklap. Afkomstig uit één hand uiteraard, want, zo zeggen de Zenboeddhisten, bij het klappen van één hand hoort men het ware geluk. Míjn hand. Doch, een vreselijke marteling is het niet ook die tweede hand te gebruiken na het opleggen van volgende plaat.
Dat kan niet anders dan de nieuwe Clap your hands say yeah ! zijn: "Some loud thunder". Officieel komt hij pas over tien dagen uit, maar ik slaagde er nú reeds in er mijn trillende handen op te leggen.
Clapping my hand(s), sayin’ yeah !
De eerste drie tracks zijn verbluffend.
Dan gaat het over een rustiger (piano)nummer, ‘Love Song No. 7’, via een swingend ‘Satan said Dance’ en een op accordeon gespeelde ode aan een kreupele olifant - jawel, u heeft dit laatste goed gelezen! – even een volledig andere, misschien zelfs wat vreemde, richting uit.
Tót de instant classic – voor mij althans – ‘Yankee Go Home’. Die track is haast even geweldig als ‘the skin of my yellow country teeth’ op de vorige plaat. Daarna verwacht je de onvermijdelijke downfall. Surprise, oh surprise, die komt er niét. Of beter gezegd, eerst niet, dan wel en dan toch weer niét. 'Underwater' is zo'n nummer waar je het (eerst) niet goed van weet, maar dat je uiteindelijk toch volledig uitluistert en goed gaat vinden. Sluitstuk ‘Five easy pieces’, - dat in tegenstelling tot wat de titel laat vermoeden een perfect homogene song is en geen samenraapsel van fragmenten - rond de plaat op passende wijze, met de nodige mondharmonica’s en noise af.
Handgeklap. Afkomstig uit één hand uiteraard, want, zo zeggen de Zenboeddhisten, bij het klappen van één hand hoort men het ware geluk. Míjn hand. Doch, een vreselijke marteling is het niet ook die tweede hand te gebruiken na het opleggen van volgende plaat.
Dat kan niet anders dan de nieuwe Clap your hands say yeah ! zijn: "Some loud thunder". Officieel komt hij pas over tien dagen uit, maar ik slaagde er nú reeds in er mijn trillende handen op te leggen.
Clapping my hand(s), sayin’ yeah !
De eerste drie tracks zijn verbluffend.
Dan gaat het over een rustiger (piano)nummer, ‘Love Song No. 7’, via een swingend ‘Satan said Dance’ en een op accordeon gespeelde ode aan een kreupele olifant - jawel, u heeft dit laatste goed gelezen! – even een volledig andere, misschien zelfs wat vreemde, richting uit.
Tót de instant classic – voor mij althans – ‘Yankee Go Home’. Die track is haast even geweldig als ‘the skin of my yellow country teeth’ op de vorige plaat. Daarna verwacht je de onvermijdelijke downfall. Surprise, oh surprise, die komt er niét. Of beter gezegd, eerst niet, dan wel en dan toch weer niét. 'Underwater' is zo'n nummer waar je het (eerst) niet goed van weet, maar dat je uiteindelijk toch volledig uitluistert en goed gaat vinden. Sluitstuk ‘Five easy pieces’, - dat in tegenstelling tot wat de titel laat vermoeden een perfect homogene song is en geen samenraapsel van fragmenten - rond de plaat op passende wijze, met de nodige mondharmonica’s en noise af.
Even afwachten is het nog, wat de bonus track "The sword song" brengt. Die heb ik hier immers voorlopig nog niet ter beschikking en kon bijgevolg niet aan een kritisch oordeel onderworpen worden. De titel klinkt wel geweldig. Bloody brilliant.
Beter dan de vorige plaat? Neen. Maar wél (even) goed. Het geklingel is eruit gelaten en de songs zijn kwalitatief van het zelfde niveau als op “Clap your hands say yeah !”. Great, op naar de AB 7 februari !
Beter dan de vorige plaat? Neen. Maar wél (even) goed. Het geklingel is eruit gelaten en de songs zijn kwalitatief van het zelfde niveau als op “Clap your hands say yeah !”. Great, op naar de AB 7 februari !
6 opmerkingen:
Applaus...
Daar had je zoveel beter mee kunnen doen! Want wat is applaus eigenlijk ? Inderdaad:
Bijvoorbeeld : Clap clap clap clap clap , Yeah !
Nu we het toch over hippe dingen hebben: 'the view' is een groep die door NME (bekend muziekmagazine uit UK) omschreven wordt als de nieuwe libertines.
soit, zo zijn er al veel gepasseerd de voorbije twee jaar, feit is dat ze niet bijster vernieuwend klinken (referenties aan datsuns, jet & stooges), wat evenwel een vrolijk meestampen niet in de weg staat. kortom, een portie makkelijk verteerbare muziek uit schotland. En het leuke is: hun plaat staat integraal op myspace en u vindt ze hier!
[Persoonlijke aanrader: 'Coming Down' ofte het eerst nummer]
Uhu, nice, 1 probleem, het moet ook nog goed zijn. Enkele deuntjes en woorden van The Libertines stelen (neem dit gerust letterlijk, zo begint track 2 met de intro van can't stand me now) maakt hun helaas nog niet tot de nieuwe Libs, het doet me eerder aan the Kooks denken, vrees ik. Enfin, dat is míjn gedacht. Vóór meer en beter van het zelfde verwijs ik u graag door naar : Razorlight (1e cd), the others, Tokyo Police Club (strokes-like), Babyshambles.
ik denk dat ze met 'de nieuwe libertines' eerder bedoelen dat ervan uitgegaan wordt dat die groep een nieuwe hype zal worden, dan dat ze de muzikale gelijke van the libertines zouden zijn.
los van het feit of ze nu dingen pikken van the libertines of niet, vind ik gewoon heel erg fijn dat ze hun volledige cd op myspace gooien. en uiteindelijk klinkt het allemaal wel leuk. zondermeer.
mm, daar kan ik wel ongeveer mee akkoord gaan. Al vind ik de muziek met uitzondering van Skag Trendy niet zo geweldig. Maar gelijk ge zegt, voor volledig op Myspace te staan is het wel eens het beluisteren waard.
Een reactie posten