Explosions in the sky & Tokyo Police Club @ AB Brussels

Maandag, 20 u, voor de AB in Brussel: een Massa volk. Nog nooit zag ik zoveel volk voor een deur staan. Een massale volksverhuizing, zo leek het. Als Clap your hands say Yeah! een hype was, wat was dít dan in Godsnaam? Ok, mijzelf een weg banend tussen de hoopjes mensen door, kwam ik dan voor de deur te staan waar een portier de mensen in shiften van tien man per keer binnenliet. Als een herder met zijn kudde schapen. Verwarrend. Grappige anekdote is dat mijn klasgenoot Piet weer eens goed bezig was tegen de meerderheid in te druisen en hevig probeerde terug buiten te geraken. Sterk!

Dan toch zonder veel verdere problemen binnengeraakt, was het zaaks snel op het balkon te raken en Cathy te vinden, die gelukkig reeds ter plaatse was en sterk bezig was 3 zitjes met succes te verdedigen. Na veelvuldig ge'sms naar en gezwaai van op het balkon slaagde ook dit deel van de missie. Het voorprogramma dat ons werd voorgeschoteld en dat rechtstreeks door Explosions in the sky zelf was aangeduid, Confuse the cat, kon ons niet echt bekoren en dus gebruikten wij de tijd om wat bij te praten zonder echt veel specifieke aandacht te besteden aan het niet zo heel speciale gebeuren op het podium. Uiteindelijk kwam ook Kris, opnieuw na veelvuldig ge’sms en gezwaai, heelhuids op het balkon aan. Daar zaten wij dus, gereed voor Explosions in the sky.

En maar goed ook. Dergelijk subtiele muziek verdient een geduldige, afwachtende aanpak die rechtstaande mensen niet kunnen opbrengen (zoals wij meermaals bij gefluit, getier, gebrul en nog meerdere woorden met prefix ‘ge-‘ konden merken). Het optreden zelf was wel zeer sterk. Alle subtiele gitaarlijntjes mooi harmonieus in elkaar voortvloeiend, met af en toe tamelijk harde stukken tussen, vormden één groot sprankelend geluidsspectakel. Geweldig om bij weg te dromen, door overweldigt te worden en dergelijke meer. Mede door het, bij momenten weer veel te felle, lichtwerk van de heren van de AB leek het alsof ik op een eiland zat in de stralende zon met (vooral) een blauwe hemel en hemelse klanken. Moeilijk te omschrijven.
De beste benadering van het gevoel van dit optreden is vermoedelijk te bekomen door met gesloten ogen voor een blauwe spot te gaan zitten, de cd keiluid zetten en volledig uit te luisteren. Visueel zou dit eigenlijk een perfecte simulatie zijn, gezien er aan de groep op het podium niet veel te zien was. Gewoon véél blauw licht.

Grappig was het dat na aflopen van het concert een nokvolle AB om meer bleef schreeuwen, maar Explosions in the sky niet opnieuw ter tonele verscheen. Integendeel, mijnheer van de AB kwam subtiel illustratief de deur open zetten. Wij vonden dit wel enigszins een lovenswaardig statement. Als de songs gespeeld zijn, en goed gespeeld zijn, waarom zou er dan nog nood zijn aan hypocriete bisnummers. Veel te vaak (zie ook Clap your hands say yeah!) worden bisnummers zelfs zodanig ingecalculeerd dat groepen hun beste nummer niet spelen vooraleer zij door het publiek op hysterische wijze worden teruggeroepen. Niets daarvan, maandag dus, en dat was wel eens een leuke afwisseling op de hypocrisie die maar al te vaak de regel is.

Daarna was het helaas afscheid nemen van Cathy en Kris die hun trein en bus moesten halen. Op dan maar naar de AB Club voor de late night show van het (Canadese!) groepje waar we de laatste maand zot van lopen: Tokyo Police Club. Bijna stortte mijn wereld in. Wat te verwachten was gezien de massa volk voor Explosions gebeurde; de AB Club zat zo goed als vol en security versperde de ingang. Het doemscenario (Tokyo Police Club missen) leek zich te voltrekken. In dergelijke momenten van crisis begint mijn geest, hierop goed voorbereid door intensieve training bij het afleggen van examens, op volle toeren te draaien en naar schadebeperkende oplossingen te zoeken. “22 u, Explosions is net gedaan en een massa volk wil naar binnen om een ‘extra concertje’ mee te pikken, AB Club is way too small, maar misschien laten ze binnen 10 minuten wel nog een paar man binnen.”

Het beste idee dat mijn geest in korte tijd kon fabriceren was mijzelf niets ontziend en zo snel mogelijk door de mensenmassa naar de deur te wringen, op de trap op 20 centimeter van de security te gaan staan en te blíjven vragen waarom ze mij in Godsnaam niet binnenlieten. De Club zat dus inderdaad vol en er kon niemand meer bij. Een hoop explosions-mensen blies weinig ontgoocheld de aftocht. Om 22 u 10 kwam de voorspelling van mijn geest dan uit en was ik bij de gelukkige 5 man die ze alsnog binnenlieten. Daar had een hartelijke (lichtelijk euforische) begroeting met Koen plaats en was Tokyo Police Club net aan hun tweede nummer bezig. Het eerste nummer en de aankondiging door Piet, die de rakkers even tevoren had geïnterviewd, had ik gemist, maar gelukkig kon ik nog getuige zijn van uitstekende live versies van 7 van de 8 tracks uit hun debuut album ‘A lesson in crime’ en een hoop nieuw werk.

Een bijzonder eervolle vermelding verdient gitarist Joshua Hook voor wat de kerel allemaal uit zijn mouw schudde tijdens het geweldige ‘Be Good’. Door de gitaarlijntjes van de demo en de EP door elkaar te mixen kwam immers een unieke live-über-alles-versie tot stand. Doe daar dan nog eens een AB Club bij die het tempo van de song meeklapt net als op de cd en je krijgt iets speciaals.

Het tempo lag hoog, zeer hoog, en zo was ook het rock’n roll-gehalte. Ideale omstandigheden om de verwarring die Explosions in the sky nog zo zorgvuldig had achtergelaten volledig af te schudden. Ook Tokyo Police Club hield zich aan het schema en na de vermelding ‘just two more songs’ kwamen er effectief ook alleen nog maar die twee songs. Mogelijk ook omdat de nog jonge groep er zijn volledig repertorium in recordtempo had doorgejaagd.

Na het optreden vervoegden Koen en ik Piet die, zo merkten wij, in conversatie was met gitarist Joshua Hook. Na deze laatste snel nog gefeliciteerd te hebben met zijn show volgden wij dan Piet tot bij zanger/bassist David ‘Dave’ Monks die ergens achteraan de Club midden in een mini-signeersessie zat. Tegen kruissnelheid passeerden onze tickets zijn pen en feliciteerden wij ook hem, beleefd als we zijn, met zijn prestatie van even tevoren. Daarmee stond ook Tokyo Police Club op mijn Explosions-ticket (en hoe!). Hoewel Dave al meer dan genoeg gratis Stella binnen had, leek hij mij eerder happig om op vraag van Piet nog iets te gaan drinken, maar gezien laatstgenoemde zijn trein moest halen en Mister Monks zijn signeersessie eerst nog moest voltooien ging dit plan helaas niet door. Na nog een t-shirt te hebben gekocht zat er dan uiteindelijk ook niets meer op dan onszelf op ‘vriendelijk verzoek’ van alweer die dekselse security uit de zaal te verwijderen.

Daarmee hebben wij nu tenminste eens een deftig up-tempo groepje gezien waar we echt fan van zijn dat nog geen 5 crappy cd’s uithad en zichzelf nog geen drie keer had ‘heruitgevonden’ ten tijde van het optreden. Afspraak (mits een gunstige planning van de tweede zit) op Pukkelpop? Be good, citizens of tomorrow, or a Tokyo Police Club near you will get you!