Hasselt by night: Chronicles of the mighty Jia

De speling van het lot is bepalend. Right.

De speling van het lot bepaalde gisteren dat Cindy, Lieve en ik in een auto een tocht naar de muziekodroom te Hasselt ondernamen. Alles verliep vrij goed, tot we er vlak bij waren. Daar liep het, voornamelijk door zeer vreemde aanwijzingen van Mappy (bij deze omgedoopt tot 'Crappy'), volledig fout. "Volg de baan", stond er; dit viel op te vatten als draai af naar links terwijl er een gebodsbord stond dat ons verplichtte die baan naar rechts te volgen. Bij gebrek aan een kaart is zoiets dodelijk. De instructies waren dus op. Gelukkig (?) was er de Frietstop. Neen, wij zijn geen frieten gaan halen, doch, Lieve is moedig naar binnengestapt in een poging de weg te weten te komen. Na zeer vage uitleg en veel hoofdgeschud - door Cindy en mij lachend vanuit de auto waargenomen keerde Lieve terug, in de wetenschap dat we de verkeerde richting uitreden op de juiste baan. Dan maar eens de andere richting uitrijden, jawel, daar was die coca cola-fabriek die de vrouw in het frietkot vermeldde. Wij konden niet ver meer van ons doel verwijderd zijn. Edoch, wij vonden het niet. Geen nood, Cindy had een vriendin, die in Hasselt woonde, waar ze even naar kon bellen. Mededelingen als "het is nogal dringend" konden echter niet vermijden dat het gesprek eerder over examenresultaten ging dan over de weg naar de muziekodroom. Reslultaat van al het voorgaande: te laat aan de muziekodroom en geen bandjes meer - de zaal zat vol - te verkrijgen. Hoe dan ook, de sightseeing tour - oh wat zijn lichtjes op een autostrade en steden in de nacht fascinerend als ze tegen hoge snelheid waargenomen worden van in de comfortabele positie achterin een auto - en de grappige momenten onderweg waren eigenlijk al de moeite waard geweest, ook zonder optreden. Dit was ongetwijfeld de grappigste autorit die ik de voorbije 2 jaar heb meegemaakt.

Ok, we zaten nu in Hasselt, snel overwoog ik in oncontroleerbare gedachten de mogelijke opties. Ons aansluiten bij de plaatselijke junkies en de andere Jia-helft - die wel tijdig de muziekodroom bereikte - verwittigen dat ze ons konden komen halen in de goot, verbroederend met de Hasseltse Pete Doherties? Naar de plaatselijke Kinepolis? Het ene idee werd al op meer gejubel en gejuich onthaald dan het andere. Kinepolis it was.

Welke film? Wel, Lieve begon over "The Illusionist" en "The Prestige", Cindy wist dat "The Prestige" goed bleek te zijn, en mij zei het wel iets, een film met mensen die zichzelf opsluiten in kooien gevuld met water en er niet meer uitgeraken. Zegt de naam "Udini" u iets? Ikzelf was erdoor gefascineert sinds mijn grootvader er mij als klein manneke over vertelde. Het werd "The Prestige". Ok, de onthulling van de zwarte doos hebben we deze keer gemist, maar ik kan wel ergere scenarios bedenken dan met twee charmante dames in de cinema te belanden.

Daar zaten we dan, in de Kinepolis te wachten tot zaal 10 open ging. Een hele rij mensen stond er... Tot bleek dat die voor zaal 11 stonden en de deuren van zaal 10, waar onze film gespeeld werd, wagenwijd openstonden. Wéér eens te laat en hilariteit alom. De woorden 'hilariteit' en 'te laat' mogen gerust als rode draad doorheen dit epische verhaal gezien worden. Ok, dan toch maar snel naar binnen, mooi in de zetel gaan zitten en proberen aan te pikken bij een film die reeds (ongeveer) 5 minuten bezig was.

De film zelf, of althans mijn mening erover: geweldig sfeer, donkere, of beter gezegd duistere beelden, passend bij een film over mystieke magiërs. De film gaat over de rivaliteit tussen twee goochelaars, die uitmondt in de wederzijdse obsessie elkaar te bewijzen wie de beste is, en zo ver gaat dat hun hele leven een schaakspel wordt. Geweldige film, waar redelijk veel over nagedacht moet worden. Ikzelf was soms de draad kwijt wat me normaal niet vaak overkomt bij het bekijken van een film. Het enige jammere was - volgens mij - dat de clue op het einde net iets meer voor de hand lag dan hoe ik de film had geïnterpreteerd. Maar beide dames in wiens gezelschap ik verkeerde dachten hier volledig anders over. Hoe dan ook, "The Prestige" mag er wezen.

Bleek de film gedaan te zijn net toen de andere Jia-helft zich uit de muziekodroom begaf. Het was echter reeds laat en met de terugrit voor de boeg werd er beslist geen verdere activiteiten te ondernemen. Wéér die fascinerende lichtjes tegen hoge snelheid, nostalgische gedachten aan schoolreizen uit ver vervlogen tijden kwamen boven.

Mooi afgeleverd aan huis, ongeveer 2 minuten voor Sara aan hetzelfde huis werd afgezet, hoorde ik van laatstgenoemde het grappige nieuws dat beide Jia-Cars elkaar nog kruisten in onze straat.

De speling van het lot, ... perfecte afsluiter van vreemde omstandigheden.

Mits goede verwoordingen en de nodige overdrijvingen genoeg om een boek à la "The catcher in the rye" over te schrijven en zeker genoeg om een nachtje over wakker te liggen.

In elk geval een memorabele avond.

The Chronicles of the Jia waardig.