Review: Clap your hands say yeah! @ AB Brussels

Een optreden waar ik na het horen van het nieuwe album - zie mijn post van 21 januari - hard naar uitkeek.

Als voorprogramma kregen we Cold War Kids voorgeschoteld. Redelijk goed bediend is dat. De voorprogramma’s in de AB zijn nu meestál wel van een degelijk niveau, maar dit was toch nog wel een trapje hoger dan gewoonlijk. Een mengeling van akoestische en elektrische gitaren, een piano, bas, drums en twee geweldige stemmen. Stemmen die technisch gezien beter zijn dan die van Clap your hands. Doorheen dit optreden kwam voorprogramma #1 - Elvis Perkins - de Cold War Kids vervoegen met een arsenaal blaasinstrumenten. Het Elvis Perkins-gedeelte was reeds afgelopen ten tijde van onze intrede, maar met dank aan CWC en later ook nog eens CYHSY! kregen wij ze dus toch nog te zien.

Brussel was gecharmeerd door de Cold War Kids, en de liefde is wederzijds.

Zo blijkt uit onderstaand citaat:

Brussels is so cold but truly truly top three greatest cities in the world. We wake up in the morning here and get out of the bus and rub the sleep from eyes and say "Hey! This is a beautiful city, old and wondrous, spellbinding even, and we would walk these cobblestone streets and buy your expensive antique furniture if it were only twenty or thirty degrees warmer and if we spoke an impossible combination of Flemish and French with a dash of Dutch 'Brabantian'.

Bovendien verdienen de heren uit Californië krediet voor het indrukwekkend in de maat blijven spelen en zingen na het verwerken van een behoorlijke dosis alcohol. Of zo leek het toch. Grappig waren ze dus ook al. Veel groepen zouden op hun knieën gaan zitten voor zo’n voorprogramma.

Daarna was het de beurt aan Clap your hands say yeah!

Ineens een bomvolle zaal. Hierbij kan ik allerlei filosofisch klinkende bewoordingen bedenken, doch, niets zou de woorden overtreffen die één van mijn collega-concertgangers sprak. Ik kan dus maar beter gewoon de legendarische woorden citeren:

“De kracht van een hype. U heeft er vanavond weer een prachtig staaltje van gezien.”

Met dank aan Kris.

Het openingsnummer kon niet veel beter gekozen worden. Simplisme is soms een zegen en dus begon het optreden met de openingstrack van de nieuwe plaat. Meteen genoeg om te horen dat het volume tijdens de pauze een paar tikjes de hoogte ingejaagd werd. Cold War Kids was voor mij al net op het randje en de muziekgoden willen dat de stem van CYHSY!-zanger Alec Ounsworth soms wel eens – of eerder geregeld – een uitschietertje durft te maken. God zegene ons moeder dat ze alsnog kwam aandraven met het idee toch maar oordopjes mee te nemen, ongerust over haar betweterige zoon die vond dat het geluid in de AB nooit te luid stond. Als ze het ooit leest: bij deze mijn dank hiervoor. Het volume weer een paar tikken naar beneden dankzij de oordoppen kon ik volop genieten van een geweldig concert.

Een goede mix tussen de eerste en de tweede plaat, instrumentaal zeer goed gebracht. Over de stem heerst discussie. De ene strekking – waar ikzelf mij in bevind – houdt wel van het op zijn minst aparte stemgeluid van Ounsworth. De andere strekking vindt dat het net iets toonvaster zou mogen met minder uitschieters. Voor mij kan een beetje inperfectie binnen de muziek geen kwaad en ik had er dus geen last van. Steengoed optreden, dat tot een soort van explosie kwam bij bisnummer ‘the skin of my yellow country teeth’. Wat een deuntje. Happy Music. Daar kwam waarempel hier en daar de Unicorns move boven water - dan toch vooral in de buurt van Cathy, Koen en Kris. Daar weerklonk handgeklap - in de buurt van Cathy, Koen en Kris afwisselend uit één hand dan wel uit twee handen en in een consequent, doch volstrekt ander ritme dan het handgeklap van de andere personen in de zaal aanwezig. Maar niets kan mij van het tegendeel overtuigen, dàt was en is het enige goede ritme, de maatstaf voor goede muziek. I shall call it … ‘The Golden Beat’. One clap to rule them all. I have a message for the world!

Dit even terzijde. De hele zaal bleef het goddelijke deuntje na afloop van het nummer gedurende meerdere minuten meeklappen en neuriën. Clap your hands had het zichzelf zeer gemakkelijk kunnen maken door gewoon op het ritme van het handgeklap terug in te vallen. Voor mijn part hadden ze nog 3 keer hetzelfde lied mogen spelen en ze waren er nóg mee weggekomen. Maar de heren kozen ervoor de moeilijke weg te bewandelen. Of toch niet helemaal. Ik denk dat niet veel groepen het hadden aangedurfd op dat moment een eigen nummer te brengen en het leek me dus maar een menselijke keuze ‘Helpless’ van Neil Young uit de kast te sleuren. Dat werkt altijd. Minder leuk was wel de belichting. Veelkleurige lichtjes zijn mooi, maar als ze te hard in de mensen hun ogen schijnen doen ze pijn! Het steeds volledig open en dicht draaien van die spots maakte dat ik mijn blik, telkens de spots te hard begon te schijnen, moest afwenden wat toch niet de bedoeling geweest kan zijn. Hoe dan ook, na een mooie afronding van de bisnummers was het concert definitief ten einde. Het zal één van de betere geweest zijn.