In de categorieën teasers, voorbeelden voor Team Frankie, bijzondere vermeldingen, eerbetonen en lofredes: Ahmed Hassan
Als teaser voor de Jia-uitstap naar RSCA-Sv. Zulte-Waregem, maar ook (en vooral eigenlijk) als eerbetoon aan Anderlecht-speler Ahmed Hassan.
Zaterdagavond 20 u, mijn vader had kaarten voor Anderlecht-Charleroi. Na de goede prestatie die het team vorige woensdag tegen Racing Genk leverde (0-1 met uitstekend voetbal) stemde het vooruitzicht getuige te mogen zijn van deze partij mij uiteraard zeer blij.
Vóór de match had Jacky Matthyssen, trainer van Charleroi en nooit verlegen om straffe stoten of uitspraken, laten optekenen dat hij een beter middenveld had als dat van Anderlecht. Dit viel niet in dovemans oren en Anderlecht-trainer Frankie Vercauteren - ons aller idool - hing de krantenknipsels op in de RSCA-kleedkamer.
Goed werk van Frankie, zo blijkt, want de Anderlecht-spelers speelden alsof hun leven ervan afhing. Gedribbel, getik, de ene hoekschop na de andere, Anderlecht speelde Charleroi van het kastje naar de muur en na 12 minuten mocht Jacky Matthyssen zich zijn woorden al beklagen en werd het 1-0. Getekend, Ahmed Hassan. Het verdere verloop van de 1e helft is makkelijk samen te vatten. De ene kans na de andere voor Anderlecht dat onder impuls van de werkelijk omnipresente Hassan de beste 1e helft speelde die ik ooit heb mogen aanschouwen, terwijl Charleroi niet 1 keer in het strafschopgebied raakte. De Charleroi-spelers stonden letterlijk te bibberen op hun benen en keilden in volle paniek de ene bal na de andere recht de tribune in. Zo erg werd het zelfs dat bij elke nieuwe fout van de bezoekers massaal gelach over de tribunes bulderde.
Pure show kwam er vanwege het Anderlecht-kamp. Een hakje hier, een overstapje daar, kortom het ‘champagnevoetbal’ waar iedereen nu al een seizoen lang op zat te wachten. Heel de ploeg was op niveau (zelfs onze oude vriend Walter Bassegio a.k.a. Vadsige Walter stroopte de mouwen op en keek op geen inspanning te veel), maar er was slechts 1 uitblinker. U raadt het al: Ahmed Hassan. De nummer 10 had zijn dagje en kon met de bal letterlijk alles doen wat hij wou. Heel de wedstrijd lang rende hij de volledige rechter flank af, niet verlegen om naar het midden uit te wijken als de gelegenheid zich voordeed. Hij sneed doorheen de Charleroi-verdediging als een mes door boter en maakte die arme verdedigers met ongelooflijke dribbels meermaals hopeloos belachelijk. Het gebeurt niet vaak dat een voetballer er in zijn eentje in slaagt mij in extase te brengen, maar zaterdag is het zowaar gebeurd. Hassan vervoegt daarmee het selecte clubje van 3 waar verder ook nog levende legende Pär Zetterberg en de (ooit) peilsnelle Thomas Radzinski toe behoren.
Zoals hierboven vermeld, ging de wedstrijd door tot doelman Zitka (tot nu toe dé uitblinker dit seizoen bij paars-wit) een verdwaald schot uit zijn handen liet glippen en het een kwartier voor tijd plots 1-1 stond. Daar duikt het doemscenario weer op. Boussoufa mist een kans, Frutos schiet een open doelkans naast en dan begint een mens te vrezen. Geen nood, opnieuw dezelfde Hassan zette een actie op, schoot op de doelman en trapte de rebound al op de grond liggende zélf nog binnen ook. Ondertussen schreeuwde het hele stadion (er zaten bijna 25. 000 supporters) zijn naam. Hier en daar werd gemompeld dat dit de allures had van een wedstrijd uit ‘de grote dagen’ en dat Hassan gerust tussen de ‘hele groten van het huis’ mocht staan. Bewoordingen die mij als (relatief) jonge supporter redelijk abstract in de oren klonken en waar ik alleen epische verhalen en heruitgezonden zwart-wit tv-beelden bij kan plaatsen. Het was zoals het Anderlecht uit de jaren ’70.
Uiteraard tót de bezoekers uit het niets en bij middel van een venijnige tegenaanval terugkwamen tot 2-2 op 5 minuten van het einde. De euforie maakte plaats voor weemoedig gemompel en het volume op de tribune daalde aanzienlijk. Dan spelen ze eens goed en winnen ze niet. Maar dat was buiten de altijd even strijdlustige Olivier Deschacht en (opnieuw) Hassan gerekend. Zij jutten het team op en via Deschacht kwam de bal naar voren waar de Charleroi-verdedigers weer eens hun heil moesten zoeken in een smerige overtreding. Vrije trap in de 89e minuut. Dat was het moment waarop ik tegen mijn vader zei ‘Let pa, Hassan gaat hem nemen en hoe hij vandaag staat te spelen gaat hij hem er nog inshotten ook.’ Uiteraard was dit slechts een hoopvol gevoel en, zo dacht mijn vader, ‘het zou heel mooi zijn, maar nooit van mijn leven gaat die bal erin.’ U ziet het al van kilometers ver aankomen, maar had ik het niet voorspeld? Inderdaad. Ahmed Hassan neemt de verantwoordelijkheid, legt de bal goed en trapt hem met buitenkant rechts van op zo’n 25 meter feilloos tegen de touwen. Het Constant Vanden Stock-stadion ontplofte (enkel figuurlijk, gelukkig). Opnieuw rolde het ‘Hassan! Hassan! Hassan!’ van de tribune. Heel even was Hassan God. Of Allah of iets in het niets of wie of wat dan ook, het maakte mij allemaal niet zoveel uit. Meneer de (niet al te goede) scheidsrechter (die RSCA 2 zuivere penalty’s onthield) floot af en de buit was binnen.
Mijnheer Hassan, bedankt. U was geweldig. Het beste dat ik ooit heb gezien. Binnen ettelijke jaren zal ik aan de toekomstige (in die tijd relatief jonge) supporters vertellen over uw epische daden in deze bloedstollend spannende match. Van uw legendarische dribbels over uw leiderschap tot het 90 minuten lang heen en weer draven om als eerste het vuile werk op te knappen, niets zal ik vergeten te vermelden. Net voor uw vrije trap had ik gezegd persoonlijk de eerste steen van uw standbeeld te zullen leggen als u zou scoren, wel vergeef mij, mijnheer Hassan, maar ik ben echt niet zo goed in boetseren of bouwen. Mijn werk zou u geen eer aandoen. Bij deze lever ik door middel van woorden een plaatsvervangend eerbetoon af, als ware het een begin van een standbeeld. Tekent u nu maar alstublieft bij en verblijd ons ook volgend jaar met uw kunsten!
Zaterdagavond 20 u, mijn vader had kaarten voor Anderlecht-Charleroi. Na de goede prestatie die het team vorige woensdag tegen Racing Genk leverde (0-1 met uitstekend voetbal) stemde het vooruitzicht getuige te mogen zijn van deze partij mij uiteraard zeer blij.
Vóór de match had Jacky Matthyssen, trainer van Charleroi en nooit verlegen om straffe stoten of uitspraken, laten optekenen dat hij een beter middenveld had als dat van Anderlecht. Dit viel niet in dovemans oren en Anderlecht-trainer Frankie Vercauteren - ons aller idool - hing de krantenknipsels op in de RSCA-kleedkamer.
Goed werk van Frankie, zo blijkt, want de Anderlecht-spelers speelden alsof hun leven ervan afhing. Gedribbel, getik, de ene hoekschop na de andere, Anderlecht speelde Charleroi van het kastje naar de muur en na 12 minuten mocht Jacky Matthyssen zich zijn woorden al beklagen en werd het 1-0. Getekend, Ahmed Hassan. Het verdere verloop van de 1e helft is makkelijk samen te vatten. De ene kans na de andere voor Anderlecht dat onder impuls van de werkelijk omnipresente Hassan de beste 1e helft speelde die ik ooit heb mogen aanschouwen, terwijl Charleroi niet 1 keer in het strafschopgebied raakte. De Charleroi-spelers stonden letterlijk te bibberen op hun benen en keilden in volle paniek de ene bal na de andere recht de tribune in. Zo erg werd het zelfs dat bij elke nieuwe fout van de bezoekers massaal gelach over de tribunes bulderde.
Pure show kwam er vanwege het Anderlecht-kamp. Een hakje hier, een overstapje daar, kortom het ‘champagnevoetbal’ waar iedereen nu al een seizoen lang op zat te wachten. Heel de ploeg was op niveau (zelfs onze oude vriend Walter Bassegio a.k.a. Vadsige Walter stroopte de mouwen op en keek op geen inspanning te veel), maar er was slechts 1 uitblinker. U raadt het al: Ahmed Hassan. De nummer 10 had zijn dagje en kon met de bal letterlijk alles doen wat hij wou. Heel de wedstrijd lang rende hij de volledige rechter flank af, niet verlegen om naar het midden uit te wijken als de gelegenheid zich voordeed. Hij sneed doorheen de Charleroi-verdediging als een mes door boter en maakte die arme verdedigers met ongelooflijke dribbels meermaals hopeloos belachelijk. Het gebeurt niet vaak dat een voetballer er in zijn eentje in slaagt mij in extase te brengen, maar zaterdag is het zowaar gebeurd. Hassan vervoegt daarmee het selecte clubje van 3 waar verder ook nog levende legende Pär Zetterberg en de (ooit) peilsnelle Thomas Radzinski toe behoren.
Zoals hierboven vermeld, ging de wedstrijd door tot doelman Zitka (tot nu toe dé uitblinker dit seizoen bij paars-wit) een verdwaald schot uit zijn handen liet glippen en het een kwartier voor tijd plots 1-1 stond. Daar duikt het doemscenario weer op. Boussoufa mist een kans, Frutos schiet een open doelkans naast en dan begint een mens te vrezen. Geen nood, opnieuw dezelfde Hassan zette een actie op, schoot op de doelman en trapte de rebound al op de grond liggende zélf nog binnen ook. Ondertussen schreeuwde het hele stadion (er zaten bijna 25. 000 supporters) zijn naam. Hier en daar werd gemompeld dat dit de allures had van een wedstrijd uit ‘de grote dagen’ en dat Hassan gerust tussen de ‘hele groten van het huis’ mocht staan. Bewoordingen die mij als (relatief) jonge supporter redelijk abstract in de oren klonken en waar ik alleen epische verhalen en heruitgezonden zwart-wit tv-beelden bij kan plaatsen. Het was zoals het Anderlecht uit de jaren ’70.
Uiteraard tót de bezoekers uit het niets en bij middel van een venijnige tegenaanval terugkwamen tot 2-2 op 5 minuten van het einde. De euforie maakte plaats voor weemoedig gemompel en het volume op de tribune daalde aanzienlijk. Dan spelen ze eens goed en winnen ze niet. Maar dat was buiten de altijd even strijdlustige Olivier Deschacht en (opnieuw) Hassan gerekend. Zij jutten het team op en via Deschacht kwam de bal naar voren waar de Charleroi-verdedigers weer eens hun heil moesten zoeken in een smerige overtreding. Vrije trap in de 89e minuut. Dat was het moment waarop ik tegen mijn vader zei ‘Let pa, Hassan gaat hem nemen en hoe hij vandaag staat te spelen gaat hij hem er nog inshotten ook.’ Uiteraard was dit slechts een hoopvol gevoel en, zo dacht mijn vader, ‘het zou heel mooi zijn, maar nooit van mijn leven gaat die bal erin.’ U ziet het al van kilometers ver aankomen, maar had ik het niet voorspeld? Inderdaad. Ahmed Hassan neemt de verantwoordelijkheid, legt de bal goed en trapt hem met buitenkant rechts van op zo’n 25 meter feilloos tegen de touwen. Het Constant Vanden Stock-stadion ontplofte (enkel figuurlijk, gelukkig). Opnieuw rolde het ‘Hassan! Hassan! Hassan!’ van de tribune. Heel even was Hassan God. Of Allah of iets in het niets of wie of wat dan ook, het maakte mij allemaal niet zoveel uit. Meneer de (niet al te goede) scheidsrechter (die RSCA 2 zuivere penalty’s onthield) floot af en de buit was binnen.
Mijnheer Hassan, bedankt. U was geweldig. Het beste dat ik ooit heb gezien. Binnen ettelijke jaren zal ik aan de toekomstige (in die tijd relatief jonge) supporters vertellen over uw epische daden in deze bloedstollend spannende match. Van uw legendarische dribbels over uw leiderschap tot het 90 minuten lang heen en weer draven om als eerste het vuile werk op te knappen, niets zal ik vergeten te vermelden. Net voor uw vrije trap had ik gezegd persoonlijk de eerste steen van uw standbeeld te zullen leggen als u zou scoren, wel vergeef mij, mijnheer Hassan, maar ik ben echt niet zo goed in boetseren of bouwen. Mijn werk zou u geen eer aandoen. Bij deze lever ik door middel van woorden een plaatsvervangend eerbetoon af, als ware het een begin van een standbeeld. Tekent u nu maar alstublieft bij en verblijd ons ook volgend jaar met uw kunsten!
6 opmerkingen:
ah een echte meganism zo waar!
Zoals ze op de radio zeiden na het tweede doelpunt van Hassan: Hij is werkelijk de farao van het Constant van den Stock Stadion!!!!
Geweldige speler :D
Damn, dan krijgt onze reporter eens vrijkaarten ... zijn het wel niet die van de strafste match van het seizoen zeker!
Inderdaad, een neus voor nieuws! Om mijn trouwe lezers te dienen weet ik elke week gaarne op te duiken waar legendarische gebeurtenissen plaatshebben!
Was u dan ook aanwezig bij Valencia-Inter? :p
Een reactie posten