Cd Review: Babyshambles - Shotter's Nation

Wel, wel, wel, waarde mede-Jia-bloggers en lezers,

Het is een tijdje stil geweest wat betreft cd-reviews van mijnentwege, is het niet? Sommigen onder u waren daar misschien blij om ... maar hey, willens of nillens: we zijn terug! En waarmee zou ik anders opnieuw in gang schieten dan met de nieuwe Babyshambles? Ik zou het bij weet-ik-veel-welk-opperwezen niet weten ... vandaar: De nieuwe Babyshambles!

Ik heb de making of een beetje gevolgd, met bvb. dagelijkse myspace-updates over de opnames en een akoestische demo. Verder waren er een aantal vooraanstaande muziektijdschriften waarin te lezen stond : 'Pete Doherty: No Drugs! No Kate! No Police! New Record!' ... Ik geloofde er niets van. En welke naam heeft het nieuwe werk meegekregen? 'Shotter's Nation!'. Point taken, so it seems. Misschien staat NME voor Naïeve muzikale Engelsen? Meteen ook één van de slechtste titels ooit gehoord (de cover vond ik wél geslaagd).

Dan maar op naar de plaat zelf zoals die vandaag in de winkels ligt (mét of zónder lim. ed. dvd)

Het eerste wat mij persoonlijk opvalt is het 'volle', 'warme' geluid van de opnames. De sfeer van de plaat valt het best te vergelijken met het latere werk van Blur. Logisch ook: produced by Stephen Street (bekend van Blur en The Smiths).

Te opgekuist of niet? Volgens mijn bescheiden mening is er (gelukkig) niet àlle chaos uitgehaald en er zitten ook nog wel enkele fouten in (wat dan positief bedoeld is, zie Carry on up the morning en Crumb Begging). Maar die chaos klinkt wel geproducet en gecontroleerd, daar waar je op Down in Albion nooit wist wat je nog te wachten stond en je met meerdere geluidsdimensies en perspectieven om de oren werd geslagen. Waar Down in Albion als live album kon doorgaan, leunt Shotter's Nation dichter aan bij The Blinding EP. Critici zullen er ongetwijfeld lovend over zijn, maar persoonlijk houd ik toch nog meer van het rauwe, kille, chaotische geluid dat Mik Jones (The Clash) op Down in Albion en bijhorende singles vastlegde.

Dat geluid vind je enkel nog terug op het fantastische The lost art of Murder (featuring Bert Jansch) misschien wel het sterkste nummer van dit album en met voorsprong het meest authentieke Babyshambles-nummer.

Verdere uitschieters zijn:

het onlangs op single verschenen Delivery,

het meesterlijke Carry on up the morning met een heerlijke chaos aan gitaren en oprecht pijnlijke lyrics als 'In the morning where does all the pain go? Same place as the fame goes: straight to your head. It's not easy getting you out of my head, it's not easy getting out of bed, The way you tease me, I know you used to be into me, now you've got it in for me',

You Talk (ware Libertines sound) en Crumb begging (baghead) waarvan de groepsleden zelf vinden dat het klinkt als
'Sonic Youth playing the Stooges'. Zó ver zou ik nu ook weer niet willen gaan, maar het ligt effectief wel érgens in die lijn. En het staat er zeker als song op zich. Materiaal voor een 2e single?

Zijn de andere songs dan slecht? Uiteraard niet, maar ze grijpen je niet op dezelfde manier bij de keel als de bovenvermelde vijf.

Hoe goed ik hem echt ga vinden kan ik nu nog niet ten volle inschatten, maar bij mij zal Shotter's Nation in elk geval wel weer grijsgedraaid raken.

Gelooft u mij niet op mijn woord en wil u het bovenstaande allemaal zélf eens aan nader onderzoek onderwerpen? Zeer verstandig van u! Be my guest! De plaat valt integraal online te beluisteren op

http://www.muchmusic.com/music/firstspin/babyshambles/