Consertreview: Black Rebel Motorcycle Club @ BOTA Orangerie
19/11/2007 in een fijn zaaltje genaamnd de Orangerie in de Botanique te Brussel: Black Rebel Motorcycle Club!
We zullen het maar aan de bij de rock'n roll horende nonchalence toeschrijven, maar de zwarte rébels van de motorfietsvereniging lieten meer dan een half uur op zich wachten alvorens het podium te betreden. Eens deze peoples dan eindelijk stonden waar ze thuishoorden, op het podium, was het wel direct van dat. B.R.M.C. doet waar niet veel bands in slagen: nummers beter brengen dan ze op cd klinken. 't is te zeggen béter? Harder, wilder, levendiger. Voor wie de cd's heeft gehoord is het nu reeds duidelijk dat het er dus fijn aantoe moet zijn gegaan die avond. Songs als Took out a loan, Weapon of choice, en Berlin (de eerste 3 tracks van hun laatste album, genaamd Baby 81) zullen nooit meer hetzelfde klinken, en dat dan in de positieve zin!
Wat had het rock'n roll tuig nog meer te bieden? Het rustige, doch sterke all you do is talk, de killers red eyes and tears, as sure as the sun en spread your love van hun debuut album, een paar nummers van de blues, gospel en country-plaat Howl, waaronder het beklijvende Devil's Waitin' door Peter Hayes solo op akoestische gitaar.
De songs waren geweldig gespeeld en gezongen en hoewel de P.A. bij momenten sloppy was vond ik de geluidskwaliteit goed. Alleen weer eens véél te luid. Dit kwam op de grens van te luid mét oordoppen ... Maar goed, wat de mannen uit hun gitaren schudden was wel van haast ongeziene kwaliteit. Nonkel Thurston (Moore van Sonic Youth) zou het niet beter kunnen. Welke effecten Hayes op zijn gitaar heeft staan weet ik niet (al heb ik enkele sinistere vermoedens) maar de chaos die hij ermee produceert is hemels! Maar ook Robert Levon Dean, bassist en co-zanger die blijkbaar ook 't één en 't ander kan op gitaar, verdient dezelfde lof.
Tenslotte werd de band zoals verwacht teruggeroepen door het publiek voor een serie bisnummers. Hieronder bevonden zich geweldige strakke tracks als Stop en Ha Ha High Babe van op Take them on, on your own (God wat houd ik van die titel!) en tenslotte sloot het dartele drietal af met de hit Whatever happened to my rock'n roll?. Te verwachten, kreeg ik achteraf te horen van mijn compagnions, maar om eerlijk te zijn was dat lied heel de avond niet in me opgekomen. B.R.M.C. heeft zoveel kwaliteit in huis dat ik hun hits niet beter vind dan de andere nummers.
Leve de gitaar, leve de B.R.M.C. die erop speelt en leve rock'n roll!
P.S. (en ook een beetje leve de drummer als het even kan)
We zullen het maar aan de bij de rock'n roll horende nonchalence toeschrijven, maar de zwarte rébels van de motorfietsvereniging lieten meer dan een half uur op zich wachten alvorens het podium te betreden. Eens deze peoples dan eindelijk stonden waar ze thuishoorden, op het podium, was het wel direct van dat. B.R.M.C. doet waar niet veel bands in slagen: nummers beter brengen dan ze op cd klinken. 't is te zeggen béter? Harder, wilder, levendiger. Voor wie de cd's heeft gehoord is het nu reeds duidelijk dat het er dus fijn aantoe moet zijn gegaan die avond. Songs als Took out a loan, Weapon of choice, en Berlin (de eerste 3 tracks van hun laatste album, genaamd Baby 81) zullen nooit meer hetzelfde klinken, en dat dan in de positieve zin!
Wat had het rock'n roll tuig nog meer te bieden? Het rustige, doch sterke all you do is talk, de killers red eyes and tears, as sure as the sun en spread your love van hun debuut album, een paar nummers van de blues, gospel en country-plaat Howl, waaronder het beklijvende Devil's Waitin' door Peter Hayes solo op akoestische gitaar.
De songs waren geweldig gespeeld en gezongen en hoewel de P.A. bij momenten sloppy was vond ik de geluidskwaliteit goed. Alleen weer eens véél te luid. Dit kwam op de grens van te luid mét oordoppen ... Maar goed, wat de mannen uit hun gitaren schudden was wel van haast ongeziene kwaliteit. Nonkel Thurston (Moore van Sonic Youth) zou het niet beter kunnen. Welke effecten Hayes op zijn gitaar heeft staan weet ik niet (al heb ik enkele sinistere vermoedens) maar de chaos die hij ermee produceert is hemels! Maar ook Robert Levon Dean, bassist en co-zanger die blijkbaar ook 't één en 't ander kan op gitaar, verdient dezelfde lof.
Tenslotte werd de band zoals verwacht teruggeroepen door het publiek voor een serie bisnummers. Hieronder bevonden zich geweldige strakke tracks als Stop en Ha Ha High Babe van op Take them on, on your own (God wat houd ik van die titel!) en tenslotte sloot het dartele drietal af met de hit Whatever happened to my rock'n roll?. Te verwachten, kreeg ik achteraf te horen van mijn compagnions, maar om eerlijk te zijn was dat lied heel de avond niet in me opgekomen. B.R.M.C. heeft zoveel kwaliteit in huis dat ik hun hits niet beter vind dan de andere nummers.
Leve de gitaar, leve de B.R.M.C. die erop speelt en leve rock'n roll!
P.S. (en ook een beetje leve de drummer als het even kan)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten