Concert review: 2/03/ 08 Islands @ BOTA

Gisteren gelezen in HUMO: Hotel van the Kills die zich ergert aan concertreviews die reeds een kwartier na het optreden online staan. Het ideale excuus voor deze late review van Islands in de Botanique!

"Dolletjes! We gaan met de volle 15 man zijn!"

Zo luidde het sms-je dat ik kreeg om 19u 30, een half uur voor het optreden. En jawel, niets dan volstrekte leegte te bekennen in de hallen van de Botanique. We merken dat het concert verplaatst is van de witloofbar naar de rotonde en daar gaan we dan ook naartoe. Eénmaal binnen blijkt het aantal toeschouwers toch dichter tegen de 60 te liggen dan tegen de 15, maar met alle zekerheid kunnen we stellen dat we niet doodgedrukt en vertrappeld werden door een massa Islands-fans.

Te verwachten eigenlijk. Want Islands is vreemd, héél vreemd. Het nieuwe project van ex-Unicorns frontman Nicholas Thorburn verzoent salsa invloeden met de meest vreemde klanken en totale absurditeit. Wat dacht u immers van titels als 'Don't call me whitney, Bobby' of 'Where there's a Will, there's a whalebone'? Ook de even actuele - in het licht van de klimaatsverandering - als paradoxale samenvoeging van slogan 'Islands are forever!' met cd-titel 'Return to the Sea!' getuigt van de nodige ironie. Toch slaagt Islands erin het geheel coherent en meeslepend te laten klinken.

Islands speelde een sterke set met onder meer bovenvermelde klassiekers, de fantastische nieuwe single 'The arm', 'Swans (life after death)' en 'Rough gem'. Ook leuk: Islands begon om 20u 15 en ook op bisnummers (de groep werd tot 3 maal toe weer op het podium geroepen) hoefden we nooit lang te wachten. Helemaal anders dan de meeste rockgroepen tegenwoordig, en daar zijn we allerminst rouwig om.

Tussen de bisnummers door was er tijd voor (slechts gedeeltelijk geslaagde) interactie met het publiek. Op een vraag van Thorburn antwoordde een Franstalige toeschouwer in schabouwelijk Engels 'Wouie don eunderstend!' waarop de zanger reageerde met 'You know, now really make me cry, I can't take it when people say that'. Even later liep Thorburn het publiek in om een jas en sjaal van een al te gewillig slachtoffer te veroveren en daarmee vreemde toeren uit te halen op het podium. Om unicorns-nummers durfde niemand nog te vragen - het is algemeen bekend dat de groepsleden dergelijk verzoek niet bepaald apprecieren - maar Islands gaf ons meer dan waar voor ons geld.