Adam Green + Soko + Jeffrey Lewis and the Jitters @ AB Box
I wanna give that Michael Moore a dollar! Oh C'mon Baby be my man!
Jeffrey Lewis & The Jitters hadden de eer om het domino anti-folk mini-festival te beginnen. Grappige lyrics, een aangename stem en goede muzikanten. Dit was een mooi meegenomen voorprogramma dat een hilarisch hoogtepunt kende met de 'vertelling' van het geweldige 'The red hand'.
Dan was het de beurt aan Soko. Na het doorlopen van haar repertoire vreesde ik er voor dat dit zwaar zou tegenvallen. Het volk begon zich dichter opeen te pakken en blijkbaar was er een hele hoop mensen speciaal voor Soko naar Brussel gekomen. Soko kwam op het podium als een verlegen tienermeisje (onderdeel van de act?) en begon solo en op ukelele met 'I kill her'. Soko speelde verveeld en stond meer te mompelen dan te zingen. Nog erger werd het echter wanneer ze zelf herhaaldelijk in de lach schoot en zich tot het publiek richtte met volgende woorden: 'You're not supposed to laugh!'. Was ook dit onderdeel van de show of niet? Veel verschil maakte het niet gezien het resultaat in beide hypotheses bedroevend zwak bleef. Soko's bindtekst was voor mij volstrekt onnodig. Lachen deed ik immers niet. Na 3 nummers werd het me te veel en ging het richting bar. 'Somtimes I'm funny'? Misschien. De eerste luisterbeurten van 'I kill her'. Maar gisteren toch niet.
Ik kan best begrijpen dat het meisje 'I kill her' ondertussen zelf kotsbeu is, maar toch was het een ongelukkige keuze dit lied on stage naar de vaantjes te helpen. Er is namelijk een reden dat dít haar enige hit is. De rest trekt op geen bal en enkel 'I kill her' is er net genoeg over om grappig te zijn. Soko hulde zich in nonchalence, en het publiek leek het nog allemaal te slikken ook. Ieder zijn ding.
Adam Green dan. Vreemd genoeg (maar toch hadden wij dit voorzien) was er minder volk voor Adam Green dan voor Soko. Het begon veelbelovend toen er een spandoek werd opgehangen met de cover van Adam's eerste cd. Diegenen die na Soko doorgingen hadden groot ongelijk. Want Adam Green was top! Gehuld in een vreemd pakje met totaal verwijfde franjes (zie video) stond Adam op het podium te dansen. Een hoop liedjes van zijn laatste, 'Sixes & Sevens' uiteraard. Op momenten heel grappig met teksten als 'I wanna give that Michael Moore A dollar, C'mon baby be my man!'
Helemaal geweldig werd het toen Mr. Green zijn akoestisch gitaartje bovenhaalde en solo 'I wanna die (because the government lies)' bracht. Adam Green was blijkbaar in een nostalgische bui want ook 'Salty Candy' en 'Over the Sunrise' (This is fastest song you will ever have witnessed!' kwamen eraan te pas. De aanzet tot een à la carte Adam Green concert. Het publiek mocht immers zelf bepalen wat Adam zou spelen. 'Nat King Cole', 'Choke on a cock' (I'd be so happy if I got to meet George Bush), 'Bluebirds (are so natural I wanna buy them for my friends)' de klassiekers 'Dance with me' en 'Carolina' passeerden de revue.
De ondertussen over het podium zwalpende wereldster (althans in Duitsland) dacht een leuk grapje uit te halen toen hij het publiek vroeg de persoon achter zich te vertrouwen en op 5 allemaal achteruit te leunen. Helaas was niemand zo naïef om de grond op te gaan. toch een verdienstelijke poging!
Toen persoonlijke favorieten 'Baby's gonna die tonight' en 'Friends of mine' gespeeld werden kon het niet meer stuk. Adam Green maakte er werk van geen van zijn hits (relatief begrip voor indie-muziek) over te slaan. Afsluiten deed hij met 'Emily' dat zelfs radio 1 heeft gehaald.
Adam Green is a Hero! Adam Green is a friend of mine!
Jeffrey Lewis & The Jitters hadden de eer om het domino anti-folk mini-festival te beginnen. Grappige lyrics, een aangename stem en goede muzikanten. Dit was een mooi meegenomen voorprogramma dat een hilarisch hoogtepunt kende met de 'vertelling' van het geweldige 'The red hand'.
Dan was het de beurt aan Soko. Na het doorlopen van haar repertoire vreesde ik er voor dat dit zwaar zou tegenvallen. Het volk begon zich dichter opeen te pakken en blijkbaar was er een hele hoop mensen speciaal voor Soko naar Brussel gekomen. Soko kwam op het podium als een verlegen tienermeisje (onderdeel van de act?) en begon solo en op ukelele met 'I kill her'. Soko speelde verveeld en stond meer te mompelen dan te zingen. Nog erger werd het echter wanneer ze zelf herhaaldelijk in de lach schoot en zich tot het publiek richtte met volgende woorden: 'You're not supposed to laugh!'. Was ook dit onderdeel van de show of niet? Veel verschil maakte het niet gezien het resultaat in beide hypotheses bedroevend zwak bleef. Soko's bindtekst was voor mij volstrekt onnodig. Lachen deed ik immers niet. Na 3 nummers werd het me te veel en ging het richting bar. 'Somtimes I'm funny'? Misschien. De eerste luisterbeurten van 'I kill her'. Maar gisteren toch niet.
Ik kan best begrijpen dat het meisje 'I kill her' ondertussen zelf kotsbeu is, maar toch was het een ongelukkige keuze dit lied on stage naar de vaantjes te helpen. Er is namelijk een reden dat dít haar enige hit is. De rest trekt op geen bal en enkel 'I kill her' is er net genoeg over om grappig te zijn. Soko hulde zich in nonchalence, en het publiek leek het nog allemaal te slikken ook. Ieder zijn ding.
Adam Green dan. Vreemd genoeg (maar toch hadden wij dit voorzien) was er minder volk voor Adam Green dan voor Soko. Het begon veelbelovend toen er een spandoek werd opgehangen met de cover van Adam's eerste cd. Diegenen die na Soko doorgingen hadden groot ongelijk. Want Adam Green was top! Gehuld in een vreemd pakje met totaal verwijfde franjes (zie video) stond Adam op het podium te dansen. Een hoop liedjes van zijn laatste, 'Sixes & Sevens' uiteraard. Op momenten heel grappig met teksten als 'I wanna give that Michael Moore A dollar, C'mon baby be my man!'
Helemaal geweldig werd het toen Mr. Green zijn akoestisch gitaartje bovenhaalde en solo 'I wanna die (because the government lies)' bracht. Adam Green was blijkbaar in een nostalgische bui want ook 'Salty Candy' en 'Over the Sunrise' (This is fastest song you will ever have witnessed!' kwamen eraan te pas. De aanzet tot een à la carte Adam Green concert. Het publiek mocht immers zelf bepalen wat Adam zou spelen. 'Nat King Cole', 'Choke on a cock' (I'd be so happy if I got to meet George Bush), 'Bluebirds (are so natural I wanna buy them for my friends)' de klassiekers 'Dance with me' en 'Carolina' passeerden de revue.
De ondertussen over het podium zwalpende wereldster (althans in Duitsland) dacht een leuk grapje uit te halen toen hij het publiek vroeg de persoon achter zich te vertrouwen en op 5 allemaal achteruit te leunen. Helaas was niemand zo naïef om de grond op te gaan. toch een verdienstelijke poging!
Toen persoonlijke favorieten 'Baby's gonna die tonight' en 'Friends of mine' gespeeld werden kon het niet meer stuk. Adam Green maakte er werk van geen van zijn hits (relatief begrip voor indie-muziek) over te slaan. Afsluiten deed hij met 'Emily' dat zelfs radio 1 heeft gehaald.
Adam Green is a Hero! Adam Green is a friend of mine!
Adam's leuke pakje was hetzelfde als hier:
Adam Green - I wanna die akoestisch zoals gisteren:
Adam Green backstage met onder andere 'Emily' en interviews
Geen opmerkingen:
Een reactie posten