DVD Review : X-men 3 : The Last Stand
Net als bij vele andere comicliefhebbers het geval is, was deze film niet echt iets waar ik op zat te wachten. Na X-men, en X-men 2: United te hebben gezien, heb ik dan ook gewacht tot de dvd-release van X-men 3: The Last Stand om de film te bekijken. En terecht. De film deed me enorm denken aan de laatste seizoenen van That’s 70’s Show, en wel om één reden: de personages zijn verworden tot louter karikaturen van zichzelf.
Toegegeven, X-men en X-men 2 vonden we ook niet fantastisch, maar in beide films zaten wel enkele leuke elementen. Daarbij denk ik dan voornamelijk terug aan het kooivechtersbestaan van Wolverine uit X-men. Of aan de aanslag van de teleporter Nightcrawler op de president van Amerika in het witte huis, en de scène waar Pyro - what’s in a name - boosaardig hoonlachend een heel politiekorps, inclusief combi’s, in lichterlaaie zet. Laatste twee voorbeelden uit X-men 2. In al deze fragmenten werd goed gespeeld met de mogelijkheden en karaktertrekken van de personages.
In X-men 3 is het hard, maar dan ook hard zoeken naar dergelijke fragmenten. Enkel de scènes waar The Phoenix (de psychotisch geworden Jean Grey, die in deze toestand geldt als de machtigste mutant ter wereld) haar duivels ten volle ontketent, steken wat uit boven de rest van de film. Dit kan echter ook met de looks van de dame in kwestie te maken hebben. Verder is men er zowaar fantastisch in geslaagd om een kinderversie van de comics en jaren ’90 cartoons te maken. Booswicht Magneto verwordt (later in de film zelfs letterlijk) tot een grappig oud mannetje en Wolverine – why did they do this to me – doet heel erg zijn best om komaf te maken met zijn bad guy-imago. De driftkikker/runaway die wij als kind - en eigenlijk nog steeds - zo fantastisch vonden in de comics en cartoons neemt hier voorbeeldig de rest van het team op sleeptouw en gedraagt zich op bepaalde momenten als een melige, emotionele softie. Over de make-up die acteur Kelsey Grammer tot Beast moest maken, willen we het niet eens hebben.
De actiescènes, op kop de trainingssessie in de Danger Room aan het begin van de film, zijn zo mogelijk nog slechter dan die make-up. Ik denk dat ik, zonder veel risico door iemand teruggefloten te worden, kan stellen dat de gevechten in de comics realistischer waren dan die uit deze film. Een 5-tal X-men kan in deze film op z’n dooie gemak een heus leger Brotherhood mutants (hun eeuwige rivalen) aan, en Wolverine neemt op z’n eentje een 20 meter hoge Sentinel (bewakingsdroid) te grazen. Het zou me niet verbazen dat de superhelden in de volgende film tussen het uitdelen van rake klappen en stoere oneliners door, ook nog even aandachtig de krant staan te lezen of zich nonchalant te goed doen aan een kopje koffie en gebak.
Toegegeven, X-men en X-men 2 vonden we ook niet fantastisch, maar in beide films zaten wel enkele leuke elementen. Daarbij denk ik dan voornamelijk terug aan het kooivechtersbestaan van Wolverine uit X-men. Of aan de aanslag van de teleporter Nightcrawler op de president van Amerika in het witte huis, en de scène waar Pyro - what’s in a name - boosaardig hoonlachend een heel politiekorps, inclusief combi’s, in lichterlaaie zet. Laatste twee voorbeelden uit X-men 2. In al deze fragmenten werd goed gespeeld met de mogelijkheden en karaktertrekken van de personages.
In X-men 3 is het hard, maar dan ook hard zoeken naar dergelijke fragmenten. Enkel de scènes waar The Phoenix (de psychotisch geworden Jean Grey, die in deze toestand geldt als de machtigste mutant ter wereld) haar duivels ten volle ontketent, steken wat uit boven de rest van de film. Dit kan echter ook met de looks van de dame in kwestie te maken hebben. Verder is men er zowaar fantastisch in geslaagd om een kinderversie van de comics en jaren ’90 cartoons te maken. Booswicht Magneto verwordt (later in de film zelfs letterlijk) tot een grappig oud mannetje en Wolverine – why did they do this to me – doet heel erg zijn best om komaf te maken met zijn bad guy-imago. De driftkikker/runaway die wij als kind - en eigenlijk nog steeds - zo fantastisch vonden in de comics en cartoons neemt hier voorbeeldig de rest van het team op sleeptouw en gedraagt zich op bepaalde momenten als een melige, emotionele softie. Over de make-up die acteur Kelsey Grammer tot Beast moest maken, willen we het niet eens hebben.
De actiescènes, op kop de trainingssessie in de Danger Room aan het begin van de film, zijn zo mogelijk nog slechter dan die make-up. Ik denk dat ik, zonder veel risico door iemand teruggefloten te worden, kan stellen dat de gevechten in de comics realistischer waren dan die uit deze film. Een 5-tal X-men kan in deze film op z’n dooie gemak een heus leger Brotherhood mutants (hun eeuwige rivalen) aan, en Wolverine neemt op z’n eentje een 20 meter hoge Sentinel (bewakingsdroid) te grazen. Het zou me niet verbazen dat de superhelden in de volgende film tussen het uitdelen van rake klappen en stoere oneliners door, ook nog even aandachtig de krant staan te lezen of zich nonchalant te goed doen aan een kopje koffie en gebak.
Die volgende film zou er ondanks de titel ‘The Last Stand’ overigens wel eens kunnen komen. Althans, zo laat ons het stukje na de eindgeneriek vermoeden. Wij houden ons hart al vast en zullen geduldig wachten tot we de dvd van iemand kunnen lenen.
1 opmerking:
Pfff, Captain America hakt die Xmen mietjes allemaal in de pan.
Een reactie posten