Concertreview: TV On The Radio & We Are Scientists @ AB
12/11/06 TV on The Radio – We Are Scientists @ AB Brussels
Bij onze blijde intrede in de AB weergalmden reeds de geweldige stemmen van de drie al even bevallige dames van Au revoir Simone. Het trio speelde aanstekelijke indie-pop bestaande uit keyboards, een drumcomputer en een effectenpaneeltje. Aardig voorprogramma. Het moet gezegd, enkele van hun liedjes deden mij verdacht veel denken aan The Unicorns, maar daar was ik niet bepaald rouwig om.
Spoedig werd duidelijk dat de drie meisjes, mijn metgezel, en ik niet de enige aanwezige Unicorns-fanaten waren. Mates of States breidde immers een logisch vervolg aan het voorgaande optreden. Ook van dit vervolg konden wij genieten; tenminste vanaf het tweede nummer, toen de P.A. wakker schoot en de stem van de drummer eindelijk door de versterkers kwam. Jammer dat enkele goede nummers zoals everyone needs an editor achterwege gelaten werden. Mates of States kon dan ook ondanks een goede prestatie niet tippen aan de geweldige opener Au revoir Simone.
Toen was het de beurt aan de groep waar we eigenlijk toch wel voor gekomen waren: TV on the Radio. Zij stelden dan ook niet teleur en gaven ons meer dan waar voor ons geld. Een zeer strak optreden dat helemaal losbarstte bij Wolf like me en Staring at the sun, zonder twijfel de hoogtepunten van de avond. Tenslotte riep het vijftal hun roadies erbij, stelden ze dezen een half drumstel en wat andere slaginstrumenten ter beschikking, en werd er uitbundig feestgevierd op en naast het podium.
De eer dit hoogstaande minifestival af te sluiten was voorbehouden aan de heren van We are Scientists. Wij hadden onze schoenveters reeds vastgebonden in afwachting van deze stevige gitaarrock, maar de rest van het publiek nam de woorden “don’t move, ‘cause nobody wants to get Hurt” uit de bijna gelijknamige openingssong Nobody moves, Nobody gets Hurt wel zeer letterlijk op en van bewegen kwam niet veel meer in huis. Waar TV on the Radio even tevoren nog magisch was, was We are Scientists eerder statisch. Niet echt geweldig dus. De grapjes die de bierdrinkende vrienden op het podium vertelden waren eerder ondermaats en twintig minuten voor de curfew was het optreden reeds ten einde. Blijkbaar hadden de Scientists er niet veel zin in, want waar wij van de cd ten zeerste konden genieten, klonk dit optreden eerder als een verplicht nummer. Een redelijk goede versie van de hit The great escape kon een zwakke prestatie niet goedmaken. Wat ons betreft was TV on the radio een betere afsluiter geweest.
In de metro op weg naar huis was het dan ook wolf like me dat me door het hoofd spookte. De goede tot geweldige prestaties van TV on the radio, Mates of States en Au revoir Simone waren het uiteindelijk toch meer dan waard uit onze schulp te kruipen en naar Brussel af te zakken. Wij hebben het ons niet beklaagd.
Bij onze blijde intrede in de AB weergalmden reeds de geweldige stemmen van de drie al even bevallige dames van Au revoir Simone. Het trio speelde aanstekelijke indie-pop bestaande uit keyboards, een drumcomputer en een effectenpaneeltje. Aardig voorprogramma. Het moet gezegd, enkele van hun liedjes deden mij verdacht veel denken aan The Unicorns, maar daar was ik niet bepaald rouwig om.
Spoedig werd duidelijk dat de drie meisjes, mijn metgezel, en ik niet de enige aanwezige Unicorns-fanaten waren. Mates of States breidde immers een logisch vervolg aan het voorgaande optreden. Ook van dit vervolg konden wij genieten; tenminste vanaf het tweede nummer, toen de P.A. wakker schoot en de stem van de drummer eindelijk door de versterkers kwam. Jammer dat enkele goede nummers zoals everyone needs an editor achterwege gelaten werden. Mates of States kon dan ook ondanks een goede prestatie niet tippen aan de geweldige opener Au revoir Simone.
Toen was het de beurt aan de groep waar we eigenlijk toch wel voor gekomen waren: TV on the Radio. Zij stelden dan ook niet teleur en gaven ons meer dan waar voor ons geld. Een zeer strak optreden dat helemaal losbarstte bij Wolf like me en Staring at the sun, zonder twijfel de hoogtepunten van de avond. Tenslotte riep het vijftal hun roadies erbij, stelden ze dezen een half drumstel en wat andere slaginstrumenten ter beschikking, en werd er uitbundig feestgevierd op en naast het podium.
De eer dit hoogstaande minifestival af te sluiten was voorbehouden aan de heren van We are Scientists. Wij hadden onze schoenveters reeds vastgebonden in afwachting van deze stevige gitaarrock, maar de rest van het publiek nam de woorden “don’t move, ‘cause nobody wants to get Hurt” uit de bijna gelijknamige openingssong Nobody moves, Nobody gets Hurt wel zeer letterlijk op en van bewegen kwam niet veel meer in huis. Waar TV on the Radio even tevoren nog magisch was, was We are Scientists eerder statisch. Niet echt geweldig dus. De grapjes die de bierdrinkende vrienden op het podium vertelden waren eerder ondermaats en twintig minuten voor de curfew was het optreden reeds ten einde. Blijkbaar hadden de Scientists er niet veel zin in, want waar wij van de cd ten zeerste konden genieten, klonk dit optreden eerder als een verplicht nummer. Een redelijk goede versie van de hit The great escape kon een zwakke prestatie niet goedmaken. Wat ons betreft was TV on the radio een betere afsluiter geweest.
In de metro op weg naar huis was het dan ook wolf like me dat me door het hoofd spookte. De goede tot geweldige prestaties van TV on the radio, Mates of States en Au revoir Simone waren het uiteindelijk toch meer dan waard uit onze schulp te kruipen en naar Brussel af te zakken. Wij hebben het ons niet beklaagd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten